Większość opisanego w tej książce obszaru położona jest między pasmami Otrytu i Żukowa. Nie ma tu widokowych szczytów, ale za to można spotkać liczne ślady kilkusetletniej historii. Przeważająca część wsi tętniących tu życiem do połowy XX w. dziś nie istnieje. Jest to wynik wysiedleń, które nastąpiły w 1951 r., w związku z tzw. korektą granicy wschodniej i otrzymaniem przez Polskę 480 km² terytorium z Lutowiskami i Ustrzykami Dolnymi, w zamian za tereny w widłach Bugu i Sołokii. W granicach Polski znalazły się pozbawione mieszkańców osady z kompletną zabudową i cerkwiami. Jednak decyzją ówczesnych władz można było zasiedlić tylko kilka z nich. Pozostałe zostały unicestwione, domy rozebrano, a polom pozwolono zarosnąć. Ponadto w latach 60. XX w. część z nich została zalana w wyniku napełniania gigantycznego zbiornika wodnego utworzonego powyżej tamy w Solinie. W dorzeczu potoku Czarnego, z istniejących tu dziewięciu wsi, dziś żyją tylko Czarna, Polana i Żłobek. Ta pierwsza, jedna z największych w Bieszczadach, miała dwie cerkwie i dwa dwory, z których jeden był ufortyfikowany. Polana to rzadki przykład wsi zamieszkiwanej niegdyś w połowie przez Polaków i Rusinów. Działała tu kopalnia ropy naftowej, o którą bój toczył niemiecki hrabia z angielskim dyplomatą. W północno-wschodnim skraju opisywanego obszaru odkryjemy ślady zaginionego zamku w Hoszowie oraz historię niemieckich kolonii w Bandrowie i Steinfelsie. Przeczytamy tu też o kilku wsiach leżących nad Solinką, m.in. o Łopience, z cerkwią skrywającą cudami słynącą ikonę Matki Bożej. Jeszcze osiemdziesiąt lat temu na tutejsze odpusty przybywały kilkutysięczne tłumy. Po tym jak zrujnowana świątynia została odbudowana przez grupę zapaleńców, kult ten odżył i od dwudziestu lat znów gromadzą się tu wierni z całego kraju. Losy sąsiadujących ze sobą Terki oraz Wołkowyi splotły się w XX w. węzłem polsko-ukraińskiego konfliktu, który znalazł krwawy epilog w zbrodni dokonanej w lipcu 1946 r. Tytuł książki nawiązuje do tych wydarzeń. Źródło:https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5049432/bieszczady-ciern-w-wilczej-lapie

Książka zawiera zewidencjonowane zachowane drewniane kościoły, cerkwie, zbory i dzwonnice województwa podkarpackiego. Jest to pierwsze wydawnictwo, które przedstawia dotąd rozproszone w różnych publikacjach informacje o drewnianych zabytkach regionu. W sumie w obydwu tomach przedstawiono 241 zespołów i pojedynczych drewnianych obiektów sakralnych powstałych do ok. 1950 r.

To druga część opowieści Stanisława Krycińskiego o Pogórzu Przemyskim, opisująca północno-zachodnią część tej krainy, m.in. takie miejscowości jak Bircza, Ulucz, Piątkowa, Pawłokoma czy Żohatyn. To 450 stron, mnóstwo map i unikalnych fotografii. Pod koniec XIX stulecia rodzące się nacjonalizmy – polski i ukraiński – uznały San, pomiędzy Sanokiem a Przemyślem, za granicę etniczną. To rozgraniczenie przyniosło tragiczne skutki w latach 1944–1947. Przywołać tu wystarczy mordy w Pawłokomie, Bachowie, Brzusce, Sufczynie i Borownicy. Te niezwykle tragiczne wydarzenia do dziś wywołują kontrowersje, wielu zapomina, że ofiary były po obu stronach – polskiej i ukraińskiej, o tym, że zabijano niewinnych cywili, kobiety i dzieci. Jednak Pogórze Przemyskie to nie tylko trudne dzieje stosunków polsko-ukraińskich, ta malownicza, pograniczna i wielokulturowa dolina Sanu ma przebogatą historię (to tu odkryto pozostałości najstarszych osad słowiańskich na ziemiach polskich) i liczne jej pozostałości, jak szesnastowieczne ruiny obronnego zamku w Dąbrówce Starzeńskiej. Ozdobą tej krainy są wiekowe drewniane cerkwie, a wśród nich te najstarsze – w Uluczu i Piątkowej.