Większość opisanego w tej książce obszaru położona jest między pasmami Otrytu i Żukowa. Nie ma tu widokowych szczytów, ale za to można spotkać liczne ślady kilkusetletniej historii. Przeważająca część wsi tętniących tu życiem do połowy XX w. dziś nie istnieje. Jest to wynik wysiedleń, które nastąpiły w 1951 r., w związku z tzw. korektą granicy wschodniej i otrzymaniem przez Polskę 480 km² terytorium z Lutowiskami i Ustrzykami Dolnymi, w zamian za tereny w widłach Bugu i Sołokii. W granicach Polski znalazły się pozbawione mieszkańców osady z kompletną zabudową i cerkwiami. Jednak decyzją ówczesnych władz można było zasiedlić tylko kilka z nich. Pozostałe zostały unicestwione, domy rozebrano, a polom pozwolono zarosnąć. Ponadto w latach 60. XX w. część z nich została zalana w wyniku napełniania gigantycznego zbiornika wodnego utworzonego powyżej tamy w Solinie. W dorzeczu potoku Czarnego, z istniejących tu dziewięciu wsi, dziś żyją tylko Czarna, Polana i Żłobek. Ta pierwsza, jedna z największych w Bieszczadach, miała dwie cerkwie i dwa dwory, z których jeden był ufortyfikowany. Polana to rzadki przykład wsi zamieszkiwanej niegdyś w połowie przez Polaków i Rusinów. Działała tu kopalnia ropy naftowej, o którą bój toczył niemiecki hrabia z angielskim dyplomatą. W północno-wschodnim skraju opisywanego obszaru odkryjemy ślady zaginionego zamku w Hoszowie oraz historię niemieckich kolonii w Bandrowie i Steinfelsie. Przeczytamy tu też o kilku wsiach leżących nad Solinką, m.in. o Łopience, z cerkwią skrywającą cudami słynącą ikonę Matki Bożej. Jeszcze osiemdziesiąt lat temu na tutejsze odpusty przybywały kilkutysięczne tłumy. Po tym jak zrujnowana świątynia została odbudowana przez grupę zapaleńców, kult ten odżył i od dwudziestu lat znów gromadzą się tu wierni z całego kraju. Losy sąsiadujących ze sobą Terki oraz Wołkowyi splotły się w XX w. węzłem polsko-ukraińskiego konfliktu, który znalazł krwawy epilog w zbrodni dokonanej w lipcu 1946 r. Tytuł książki nawiązuje do tych wydarzeń. Źródło:https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5049432/bieszczady-ciern-w-wilczej-lapie

1. Góry. Ich przyroda i historia 2. Osobliwości Bieszczadów : Bieszczadzka kolejka leśna ; Bieszczadzki Park Narodowy ; Bojkowska cerkiew (Smolnik) ; Bojkowska Madonna (Polańczyk) ; Cerkwie Komańczy ; Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy ; Dolina Dolina Łopieńki ; Dwie Rawki ; Fara leska ; Galeria "Barak" (Czarna) ; Galeria w synagodze (Lesko) ; Gołoborze (Rabe) ; Grób hrabiny (Sianki) ; Grób Jędrka zwanego Połoniną (Kulaszne) ; Halicz ; Hnatowe Berdo (Wetlina) ; Hucuły (Wołosate) ; Hyrlata ; Ikony Pękalskiego (Hoczew) ; Jawor i Woronikówka (Jabłonki); Jeziorka Duszatyńskie ; Park Krajobrazowy Doliny Sanu; Perła Bieszczadów (Polańczyk) ; Połoniny ; Połonina Wetlińska ; Sine Wiry (Zawój-Polanki) ; Tajemnica Wołosatego ; Tarnica ; Worek bieszczadzki ; Wysoki Dział ; Zamek Kmitów i Krasickich (Lesko) ; Zapomniany kirkut (Lutowiska) ; Zapora w Solinie ; Żołnierska nekropolia (Baligród); Żywy skansen (Bandrów); [i in.]

To druga część opowieści Stanisława Krycińskiego o Pogórzu Przemyskim, opisująca północno-zachodnią część tej krainy, m.in. takie miejscowości jak Bircza, Ulucz, Piątkowa, Pawłokoma czy Żohatyn. To 450 stron, mnóstwo map i unikalnych fotografii. Pod koniec XIX stulecia rodzące się nacjonalizmy – polski i ukraiński – uznały San, pomiędzy Sanokiem a Przemyślem, za granicę etniczną. To rozgraniczenie przyniosło tragiczne skutki w latach 1944–1947. Przywołać tu wystarczy mordy w Pawłokomie, Bachowie, Brzusce, Sufczynie i Borownicy. Te niezwykle tragiczne wydarzenia do dziś wywołują kontrowersje, wielu zapomina, że ofiary były po obu stronach – polskiej i ukraińskiej, o tym, że zabijano niewinnych cywili, kobiety i dzieci. Jednak Pogórze Przemyskie to nie tylko trudne dzieje stosunków polsko-ukraińskich, ta malownicza, pograniczna i wielokulturowa dolina Sanu ma przebogatą historię (to tu odkryto pozostałości najstarszych osad słowiańskich na ziemiach polskich) i liczne jej pozostałości, jak szesnastowieczne ruiny obronnego zamku w Dąbrówce Starzeńskiej. Ozdobą tej krainy są wiekowe drewniane cerkwie, a wśród nich te najstarsze – w Uluczu i Piątkowej.

Spontaniczny wypad rowerem do Indii przez Ukrainę, Turcję, Iran, Pakistan - bez drobiazgowych planów, przygotowań, wiedzy i środków finansowych - stał się podstawą do odmalowania krajów Bliskiego (i dalszego) Wschodu z perspektywy przemierzającego je samotnie rowerzysty. Relacja - poprzez spojrzenie na życie napotykanych po drodze zwykłych ludzi - rewiduje utarte przez media poglądy na temat krajów muzułmańskich i otwiera oczy na współczesne Indie. Trudne do uchwycenia skądinąd niż z roweru obrazy przedstawiają życie codzienne mało uczęszczanych, nieznanych miejsc, a także przeraźliwie ogromnych i ruchliwych metropolii. Książka jest jednocześnie zapisem osobistych przeżyć i codziennych zmagań z rzeczywistością, pokazuje, czym jest ambicja w obliczu potęgi natury i ludzkich słabości.

Ignacy Łukasiewicz całym swym życiem i działaniem udowodnił, że był człowiekiem o płomiennym sercu, ale jego miłość, oprócz rodziny, dotyczyła przede wszystkim Polski i Polaków. To im starał się przekazać to, co miał najcenniejszego: życie, które był gotów oddać za niepodległość Ojczyzny, zdrowie, którgo nie szczędził w codziennej działalności, wiedzę, którą dzielił się chętnie z wszystkimi, co chcieli z niej skorzystać, umiejętności menedżerskie, dzięki którym stał się przykładem dla innych, pasję społecznikowską, którą potrafił spożytkować dla dobra ogółu, a wreszcie pieniądze, których nie odmawiał nikomu, kto ich potrzebował. Patriota, katolik, kapitalista, wynalazca, społecznik - to tylko kilka z określeń, na które zasłużył w swym życiu.

Pierwsze pełne, krytyczne wydanie kroniki oddziału „Wowky”, działającego jako sotnia i kureń od wiosny 1944 po rok 1947 na Chełmszczyźnie i Podlasiu Południowym, w tłumaczeniu i redakcji naukowej dra Mariusza Sawy. ,,Zawsze byłem (i jestem) zwolennikiem poglądu, iż badaniu przeszłości towarzyszyć musi gruntowna znajomość źródeł epoki, którą próbujemy opisać. Powyższa uwaga dotyczy także konfliktu polsko-ukraińskiego z okresu wojny i pierwszych lat powojennych. Bez dobrej znajomości archiwaliów podziemia polskiego i ukraińskiego (a także dokumentacji niemieckiej czy sowieckiej), każda próba przedstawienia ówczesnych realiów – i tak przecież z zasady ułomna – będzie tę niedoskonałość pogłębiała. Krytyczne wydanie kroniki sotni „Wilki” w języku polskim pozwoli sięgnąć do niej osobom, które z różnych względów nie zdołały skorzystać z oryginału. Być może edycja ta umożliwi też skonfrontowanie ich własnych wyobrażeń ze spojrzeniem drugiej strony". [Prof. dr hab. Igor Hałagida] ,,Kronika sotni UPA „Wilki”, opublikowana w czasach PRL w okrojonej i zafałszowanej wersji, przez długie lata kształtowała wyobraźnię społeczną, podtrzymując stereotyp >>Ukraińca-rezuna Źródło:https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5003047/sladem-upa-kronika-sotni-ukrainskiej-powstanczej-armii-wowky-quot-24-sierpnia-1944-11-lipca-194

1. Miejscowość: Albigowa, Babice, Baranów Sandomierski, Barwinek, Bircza, Błażowa, Brzostek, Brzóza Królewska, Cisna, Czudec, Dębica, Domaradz, Dubiecko, Dukla, Dynów, Frysztak, Głogów Małopolski, Iwierzyce, Iwonicz, Jarosław, Jasło, Kańczuga, Kolbuszowa, Kołaczyce, Krasiczyn, Krosno, Kuryłówka, Lesko, Leżajsk, Lubaczów, Łańcut, Markowa, Mielec, Niebylec, Nisko, Oleszyce, Pilzno, Przemyśl, Przeworsk, Pustków, Radymno, Raniżów, Ropczyce, Rozwadów, Rymanów, Rzeszów Sanok, Sędziszów Małopolski, Sokołów Małopolski, Stalowa Wola, Strzyżów, Tarnobrzeg, Tyczyn, Ulanów, Ustrzyki Dolne, Zagórz, Żołynia, Żurawica i inne 2. Żydowskie partie polityczne w Polsce do 1949 r. 3. Żydowskie organizacje młodzieżowe w Polsce do 1949. 4. Stowarzyszenia oświatowo-kulturalne i sportowe 5. Bractwa dobroczynne i religijne